Gedachten van een moeder die nieuw is in thuisonderwijs

Nu de beslissing om thuisonderwijs te volgen was genomen, was ik klaar om dit nieuwe avontuur volledig te omarmen. Ik besloot dat ik de staatsconferentie voor thuisonderwijs zou bijwonen. Dit was absoluut nieuw terrein voor mij. Mijn tienerdochter en ik gingen erheen en kenden absoluut niemand. Ik heb veel nieuwe dingen gevoeld, maar als voormalig onderwijzer was gebrek aan zelfvertrouwen daar niet een van, net zo min als eenzaamheid, verveling of gebrek aan plezier. Ik heb genoten van alles!

Eén groot negatief punt drukte echter zwaar op mijn hoofd en verraste mij:schuld, niet alleen je gewone, alledaagse schuldgevoel, dat was het ook mama-schuldgevoel, van de ergste soort! Ik voelde me enorm schuldig en had er spijt van dat ik niet eerder de beslissing had genomen om naar thuisonderwijs te gaan. Ik vroeg me af of iemand anders dit ook zo voelde. Ik kon zeker niet de enige zijn.

Ik voelde me somber totdat ik een bepaalde spreker op de conferentie hoorde, en mijn gedachten gingen uit naar geloof en gezin, terwijl hij de basiswaarden van de meeste thuisonderwijsgezinnen uitlegde. Op dat moment begon een deel van het schuldgevoel te vervagen. Ik dacht aan de ochtenddevoties die we als gezin deden voordat de kinderen de deur uit renden naar de openbare school in de buurt. Ik dacht aan de dagtochten die we als gezin door heel Arizona maakten toen onze kinderen hun staat bestudeerden. Ik herinnerde me de keren dat mijn man onze kinderen veel feiten leerde die hij over de Tweede Wereldoorlog had geleerd door al zijn lezingen erover als jonge man. Er kwamen herinneringen bij me op aan de talloze Bijbelverhalen die we aan onze kinderen voorlazen en aan de keren dat we bespraken wat ze in de kerk hadden geleerd. Toen herinnerde ik me alle Bijbelverzen die onze kinderen uit het hoofd leerden. Ik herinnerde me ook de talloze keren dat we onze kinderen vertelden over al onze reizen door Europa, toen we daar allebei woonden omdat onze vaders in het leger zaten. Wij heeft onze kinderen patriottisme geleerd. Wij hebben onze kinderen geleerd hun ouderen te respecteren. Wij hebben onze kinderen manieren geleerd. Wij onze kinderen geleerd veel dingen! Deze dingen hebben wij onze kinderen thuis geleerd. Zou het kunnen dat we echt niet zoveel verschilden van thuisonderwijsgezinnen? We wisten dat, ook al gingen onze kinderen naar de openbare school, Wij waren hun grootste invloed. God herinnerde mij er, misschien fluisterend, aan dat hoewel ik een ander pad koos om onze kinderen op te voeden, het oké was omdat ik nog steeds hun eerste leraar was. We waren altijd betrokken bij de opvoeding van onze kinderen, we werkten alleen samen met het openbare schoolsysteem. Mijn man en ik hadden hen niet in de steek gelaten; we hadden ze niet in de steek gelaten.

Dus hier zijn we nu, eindelijk thuisonderwijs. In plaats van dat woord te gebruiken Eindelijk Maar ik heb besloten om gewoon te zeggen: we geven thuisonderwijs. We zullen voorwaarts gaan in een nieuwe richting, een ander pad, maar niet met spijt over het verleden. Ik zal die schuldgevoelens loslaten. Er werd meer thuisonderwijs gegeven dan ik eigenlijk besefte. God leidt ons om verschillende redenen op verschillende momenten in ons leven naar verschillende dingen. Ik ben dankbaar dat we nu thuisonderwijs kunnen geven, en ik kijk uit naar dit nieuwe avontuur. En aan elke andere thuisonderwijsouder die zich misschien schuldig voelt: ik moedig u aan om God u te laten zien hoe u uw kinderen al les heeft gegeven – u zult er misschien versteld van staan hoeveel thuisonderwijs u al heeft gedaan!